Hammerklavier Sonata (op. 106) & Eroica Variations (Variaties en fuga, op. 35)
Pierre-Laurent Aimard (piano)
Pentatone Music PTC 5186 724 • 67’
Waardering: 10
De discografie van Pierre-Laurent Aimard vermeldt voornamelijk muziek uit de 20ste eeuw, maar ook Beethovens Klavierconcerten en het Wohltemperiertes Klavier. Daarmee is gelijk duidelijk waarom de fuga’s in zowel de Eroïca-variaties als de Hammerklavier-sonate van een Bachiaanse helderheid zijn, maar dan met piano en forte in de klank. Overigens wijst de korte fuga in de Variaties eerder naar Händel dan naar Bach, maar de gigantische fuga in de sonate wijst naar Beethoven zelf. Hoezeer alles wat erin gebeurt in duidelijke technische termen beschreven kan worden, ontsnapt het stuk na zijn doodeenvoudige openingsthema snel aan alle dimensies van bevattelijkheid. Aimard zegt dat zelf ook, en aanvaardt het. Pianist/musicoloog Charles Rosen heeft ooit een poging tot bevatten gedaan door te zeggen dat het stuk over de materie van het componeren zelf gaat, maar Beethovens aanwijzingen in het langzame deel verwijzen niet naar zo’n abstract idee: er staat ‘Appassionato e con molto sentimento’ en ‘con grand’espressione’. Aimard is overal Bachiaans helder: alle noten, hoe klein en zacht ook, zijn duidelijk aanwezig en zijn voordracht is zowel ritmisch als plooibaar. Hij laat zich leiden door wat er in de muziek staat en brengt dat zonder overdrijving of mooidoenerij aan ons over.
Paul Herruer
