Eternal longing
Yukiko Hasegawa (piano)
Trptk TTK 0053 • DDD-77’
Waardering: 10
Meestal zucht ik zachtjes als ik lees van dames die in de ban zouden zijn geraakt van een obligaat E.T.A. Hoffmann zinnetje als ‘het enige doel van muziek is de uitdrukking van het oneindige’. De licht deprimerende coverfoto van Yukiko Hasegawa sluit daar fraai bij aan. Paarlenbroche en een witte omslagdoek die het midden houdt tussen zijig engelenhaar en verbandgaas. Dat alles is precies zoals haar spel in Beethovens Pianosonate nr. 31 klinkt. Kwetsbaar. Gevoelig. Peinzend. Die lijn wordt doorgetrokken in Francks bedachtzame Prélude, Choral et Fugue. Geen toegankelijk stuk, maar Hasegawa’s spel houdt je bij de les en voert je gaandeweg mee op een reis door schemer en nacht. Pas aan het slot gloort een sprankje licht. Schumanns meeslepende Kreisleriana is natuurlijk het hoogtepunt van dit recital. Ook hier gooit Hasegawa haar publiek direct in het diepe. Haar spel is onderkoeld en intens emotioneel tegelijk, precies zoals het exhibitionistisch en terughoudend in één is. Ze legt de complexe gevoelswerelden die achter deze composities schuilgaan heel natuurlijk bloot. Ik heb kristalzuiverder horen spelen, expressiever ook, maar iets in Hasegawa is onvoorstelbaar puur. Het is prachtig opgenomen op die fascinerende rechtsnarige Chris Maene Concert Grand 284 en als product ook schitterend vormgegeven. ‘Eeuwig verlangen’, misschien moet ik toch E.T.A. Hoffmann eens gaan lezen.
René Seghers
